Altijd weer die zon

En weer die zon in mijn gezicht. Dit keer op de oever van de Maas, terwijl de spreekstalmeesters van dienst de potentiële halve Ironmen en -women vakkundig opjutten en de beats aftellen naar nul. Dan mogen we de Maas ook in. En dat Maaswater was heerlijk, 33 minuten lang. Warm wel, maar het ging net met pak aan. En dus die zon die over het water scheen. Daar geniet ik het meest van bij de start van een triathlon. Hij mag ook schijnen tegen een bergwand. Ben benieuwd waar en wanneer in Livigno ik hem zie, want we starten echt belachelijk vroeg, 5 uur!

Hoe dan ook, het/ik ging hard in Maastricht. Misschien wel iets te hard, met nog vier weken te gaan tot ICONXTRI. Maar ja, je laat je wat opjutten door grote zware mannen die harder een bergje op gaan … Dus scoor je wat peakperformances.

Logisch gevolg: het lopen voelde zwaarder dan blijkt uit de data. Keurig on par met mijn drempelwaardes. Kortom, prima laatste test voor de grote uitdaging op 2 september.
Als het dan maar niet regent.