Nog 19 dagen en dan is het een jaar geleden dat mijn trainingsseizoen startte. Al twee jaar luidt de Brabantse Waltrail mijn seizoen in, maar dit jaar dus niet. Jammer, maar niet getreurd. Het is hoe dan ook tijd om nieuwe lange termijnplannen te gaan maken. Of in mijn eigen coachjargon: welke tros(sen) bananen zal ik dit jaar eens tot me nemen? Welke wedstrijden en evenementen zal ik gaan doen (de groene bananen) en hoe houd ik mijn trainingen leuk (de gele bananen)?
Maar eerst ga ik me klaar maken voor mijn winterslaap. Mijn lichaam is daar al actief mee bezig sinds de laatste wedstrijd: het Long Course Weekend. Sinds dat weekend, waarin ik over drie dagen verspreid een hele triathlon deed (elk onderdeel in een pr!), schreeuwt mijn lichaam voortdurend om eten en slapen. Een heerlijk gevoel.
Dat is eigenlijk altijd na een zware wedstrijd, maar dat komt ook door het lange trainingsseizoen; in ieder geval langer dan gedacht. Vorig seizoen (19/20) startte ik in november en had ik mijn belangrijkste wedstrijd in september. Dat is nu ook het geval geweest. Toch, omdat de planning in eerste instantie was om op 15 augustus de Embrunman te gaan doen, die niet doorging, voelt het alsof dit seizoen een maand langer was. Vooral omdat ik telkens de piekperiode moest uitstellen en daardoor eigenlijk voortdurend in de periode zat waarin de trainingen tussen zwaar/lang en rustig/halflang inzaten. De saaie periode dus.
Niet alleen het schijnbaar langere seizoen geeft me deze weken een winterslaapgevoel, maar ook de allerlaatste race. DIE DUS DOORGING. Eén van de drie dit jaar. Ik wilde een persoonlijk record en ik liep een record. Ook daar krijg ik dus het zengevoel van een winterslaap van.
Kortom, ik bouw mijn coconnetje (maak mijn fietskelder extra comfortabel), ik verzamel mijn wintervoorraad (koop alle goede wijnaanbiedingen) en ik bereid me voor op dat wat vermoedelijk komen gaat: en lange donkere winter. Zonder evenementen. En zo.
Dus terwijl ik alvast een kaarsje aansteek en nog een wijntje inschenk, denk ik vooruit aan het komende seizoen, zonder enige melancholie, want optimist is my middle name. Zoals ik al eerder schreef ben ik altijd op zoek naar een nieuwe prikkel. Vorig jaar was dat binnen trainen op de fiets in Zwift. Met aangepaste led-sfeerverlichting is daar de rek qua nieuwe prikkels wel uit.
Lopen dus. Dat moet en kan beter, zowel het trainen als de race. In Beesel verloor ik in het veld de meeste tijd tijdens het lopen. Ik denk dat mijn basissnelheid omhoog moet en na een paar weken wikken en wegen is het nu dan toch lopen op vermogen geworden. Ik heb een Stryd: een apparaatje dat ze een footpod noemen dat mijn vermogen meet. Dat is tegelijk om mijn techniek beter te maken als ook om preciezer het doel van trainingen te bepalen, vooraf en achteraf. Over het nut daarvan en van trainen op vermogen schrijf ik vast nog wel een keer een blog. Voor nu is het punt dus dat efficiënter lopen in training en wedstrijd de focus van komend seizoen wordt.
Maar ja, uit eenderde van de trainingen een ander soort data halen en daar voor dat onderdeel iets beter van worden, is dat nu een nieuwe prikkel? Niet echt dus. Behalve een binnentrainer vorig jaar, koos ik ook een nieuwe uitdaging de Embrunman. Die is niet door gegaan en wordt daarmee ook de uitdaging voor komend seizoen. Wat dan als nieuwe uitdaging waarvan ik niet zeker weet of het me gaat lukken? Even dacht ik aan de Norseman. Dat is wel dé stoere triathlon die ik ooit wil (kunnen) doen. Helaas is de kans die komend seizoen te kunnen doen klein, want de editie van 2020 ging niet door en allen die een startbewijs hadden bemachtigd hebben die omgezet naar één van 2021. Weinig kans dat ik daar nog tussen kom. Bovendien, ik heb al een startbewijs voor de Embrunman 2021, want ook ik heb voor alle races waaraan ik mee zou doen in 2020 mijn inschrijving omgezet naar één voor 2021.
Hoe mezelf verder prikkelen nu? Virtueel dan, want what else…..?
Zwift Academy Tri wordt mijn eerste virtuele prikkel. Dat is een trainingsprogramma in Zwift voor triathleten, met naast een certificaat van deelname als je het gros van de trainingen binnen de gestelde termijn voltooit, ook de kans om in het Triteam van Zwift terecht te komen. In dat team kun je je dan onder professionele begeleiding en van alle trainingsgemakken voorzien trainen voor een startplek in …. tromgeroffel, Kona (Hawaii). Dat laatste is mooi, maar natuurlijk niet realistisch. Niet qua talent dat ik heb, maar ook omdat ik liever niet vlieg en zeilen naar Hawaii is al van mijn bucketlist afgevinkt. Bovendien duurt varen naar Hawaii vanaf het dichtsbijzijnde vaste land een maand. Hoe dan ook, ik ga wel lekker een trainingsprogramma in Zwift volgen en kijken hoe leuk dat is. Hoe geel zijn daar de bananen?
De wedstrijden.
In 2020 heb ik uit eindelijk drie wedstrijden gedaan, terwijl ik er oorspronkelijk vijf gepland had en door afgelastingen nog een extra had gepland. Aan al die wedstrijden kan ik nu (gratis) deelnemen in 2021 (als ze dan wel door kunnen gaan). De lijst voor komend wedstrijdseizoen waarvan ik al startbewijzen heb is:
- Grenspalenklassieker 10 april
- Bonn 14 juni
- Oud Gastel 26 juni
- Hoorn/Westfriesland 27 juni (dat wordt dus lastig samen met Oud-Gastel)
- Aarschot 18 juli
- Embrun. 15 augustus
- Norseman
Even over die Norseman
Dat wordt als grote groene beweegreden wel iets zo langzamerhand. Check alleen die video. Ik krijg daar dus kriebels van in mijn buik.
Hoewel ik het idee om me in de loterij om een startbewijs te bemachtigen op zijn minst een jaar had uitgesteld, ga ik het toch ook voor komend seizoen proberen. In de loterij komen dan; dat wil dus niet zeggen dat ik verwacht ook werkelijk deel te nemen. Om mee te mogen doen moet je normaal gesproken namelijk eerst op tijd inschrijven voor de loterij, dan volgt de loterij voor deelnamebewijzen en dan doen je dus mee. De regel is dat je per keer dat je deelneemt aan de loterij je meer kans maakt. Dat geeft meteen ook aan hoe populair de race is onder de duursportgekkies.
Maar ja, dit jaar (en komend jaar …) is alles anders. In 2020 ging de race niet door en alle deelnemers hebben hun startbewijs bewaard voor de volgende keer dat hij wel door gaat. Geen kans om nog in de loterij te komen dus. Zo leek het tenminste. Tot een paar dagen geleden het bericht kwam dat er toch nog een paar startbewijzen verloot gaan worden. Hoera! Daar moet je wel wat voor doen. Iedereen die het aantal hoogtemeters dat in de wedstrijd afgelegd wordt vastlegt krijgt een kans op die startbewijzen. Ze noemen het de Norseman Holiday quest. Die ga ik dus doen. Tussen nu en 15 december ga ik virtueel dus wat bergen beklimmen.
- Alpe du Zwift
- Alpe d’Huez (Rouvy)
- Izoard (Bkool)
- De Redbike in Noorwegen (Bkool)
- Stelvio (Bkool of Rouvy)
Dat wordt dus een druk programma, met hoogtemeters maken, academy workouts volgen en dan nog de gewone trainingen. Ik ga eens proberen een weekschema te maken. Afgelopen jaren wilde ik dat niet en lukte dat ook niet echt. Inmiddels heb ik wel wat dagen waarop ik vast train. Zo vind ik de woensdagavonden leuk op Zwift, vanwege de wedstrijdjes. Op donderdagen en vrijdagen lukt het meestal om te lopen en/of te zwemmen. Kortom misschien kan ik dan toch iemand van voorspelbaarheid en regelmaat worden.
Op dinsdagen volg ik komende tijd op Zwift de group rides van BEAT, de club waar ik lid van ben.
Op woensdagen fiets ik daarna rustig virtueel een bergje op (op Zwift, Rouvy of Bkool).
Op donderdagen en vrijdagen doe ik looptrainingen van Zwift Academy TRI.
Op andere avonden waar ik nog tijd en zin heb doe ik de fietstrainingen van Zwift Academy TRI. Het zwemmen doe ik ergens tussendoor.
Dat stofzuigen in huis, laat ik dan maar even zitten.
