Eerlijk is eerlijk, dat ik nu zelf aan een e-boek ben begonnen, komt omdat ik geïnspireerd raakte door andere boeken. Het idee sluimert al langere tijd. Eigenlijk als sinds ik het boek van Matt Fitzgerald en David Warden 8020 for Triathlon las. De toon, de informatie en de onderbouwing, dat wilde ik ook.
Terwijl ik dit schrijf ben ik in het derde hoofdstuk van het laatste boek van Matt (ik heb mailcontact, dus mag tutoyeren): On pace. Over pacing in het hardlopen. Wederom een prettig leesbaar boek (in het Engels), positief kritisch op soms achterhaalde theorieën en wetenschap, waarvoor hij vervolgens overtuigend zijn alternatief in de plaatst stelt. Een aanrader dus (ondanks het mailcontact verdien ik niets aan de aanbeveling). Het is nog te vroeg voor een echte review, dus laat ik kort zijn argumentatie samenvatten (voor zover ik het gelezen heb) en waarom ik daar wel iets in zie.
De stelling in On pace is vooral dat het moeilijk is, maar te trainen, want er zijn voldoende wetenschappelijke inzichten. Goed pacen hangt af van een goede balans tussen de mentale processen en de fysiologische. Dat klink nogal wiedes, maar de wetenschap heeft er een handje van om slechts één van de twee te onderzoeken, omdat psychologie en fysiologie twee verschillende disciplines zijn. Het is, kort gezegd, een proces van neurobiologische feedback naar het brein waar je als lopen iets mee doet, of niet. Oftewel hoe vertaal je wat je voelt in benen en lijf naar het doel wat je hebt? Een citaat:
‘… the runner will eventually reach a perceived effort level that he feels is intolerable, at which point he will quit. The true limiter of endurance performance, then, is a feeling.’ (p.60)
Heel herkenbaar voor, want dat is wat ik voelde toen ik stopte in de ICONXTRI.
Of nog preciezer:
‘Remember, according to Brehm’s motivational intensity theory, people tend to disengage from tasks when they’ve either completed them successfully or when they feel that continuing is not worth the effort.’(p.62)
Dat was het in Livigno: ik mocht alleen nog 10km over asfalt lopen, dat was niet het doel waarvoor ik nog verder kon afzien en dus stopte ik (en was zeer tevreden).
Vanwege die herkenbaarheid, voor mij, en de solide onderbouwing met zowel psychologie en fysiologie én de leesbaarheid, raad ik dit boek van harte aan.
Zodra ik het uit heb zal ik de tips ervan verwerken in mijn trainingsprogramma’s en en nog eens een blogje aan wijden.
Voor ik naar Livigno ging las ik nog een boek. Ik noemde het al eerder: the Oxygen advantage. Ik denk dat ik daar wel wat aan gehad heb in de Alpen. Ik kwam het tegen toen ik op zoek was naar mogelijkheden om je voor je voor te bereiden op het sporten op hoogte. Een alternatief voor hoogtestage dus.
De eenvoud van de oplossing vind ik nog steeds heerlijk: houd je adem af en toe in. Hoewel ik vroeger dacht dat je daarvan een groter longvolume zou krijgen (daarom zwom ik altijd een baantje onder water aan het einde van een training), kon ik niet verder naast de onderbouwing zitten. Longvolume vergroot je niet, wel de efficiency van de opname van zuurstof, en dat is wat je wil als de zuurstof schaars is, zoals op hoogte.
Je traint met de ademhalingsoefeningen uit het boek de tolerantie voor het ophopen van CO2 en het gebrek aan zuurstof. In die volgorde. Daarvoor moet je juist niet diep, maar oppervlakkiger gaan ademen en vooral door de neus. In de neus worden namelijk stofjes aangemaakt die die tolerantie en efficiency vergroten. Ik heb het geprobeerd en heb in ieder geval geen last van de hoogte gehad. Ook heb ik nu minder last van snotteren tijdens het sporten en een minder droge mond bij het opstaan. Kortom de oefeningen (en onderbouwing ervan) zijn een tip voor hen die eenvoudig nog net dat extra’s aan hun trainingen toe willen voegen. (De claim is overigens dat ook VO2max vergroot zou worden, daar ben ik nog niet van overtuigd.)
Het boek is iets minder soepel geschreven als dat van Matt, maar ook zeer leesbaar. Waar ik ben afgehaakt is het deel waar de auteur de fysiologie aan psychologie probeert te verbinden. Dat gaat zeer ‘onhandig’. Hij probeert meditatie te verbinden met neuropsychologie, wat wellicht voor de hand ligt, maar niet echt lukt. Vervolgens haalt hij ook nog de huidige tijd met volgens hem te veel social media erbij en wordt het een argumentatie die van hot naar her gaat. Ik zou dat deel overslaan, want tot dat punt was het een eye-opener. De oefeningen zullen binnenkort in de eerste programma’s terug te zien zijn en er zal ook los te verkrijgen zijn in de Bananenwinkel.
Tot zover deze aflevering van de Bananenboekenclub. Heb je ook een nuttig of mooi duursportboek gelezen, bericht me dan, dan lees ik mee en vertaal ik het misschien wel in een trainingsprogramma.
